De taxichauffeur zette ons af in één van de hoofdstraten van Sint-Petersburg. Eén poort en drie verdiepingen later, zaten we in het Loft Project ETAGI, een voormalige broodfabriek die omgetoverd is tot een loftcomplex met verschillende gallerijen, exhibitiehallen én een hostel. De bar, het terras en de winkeltjes waren duidelijk ontworpen door architecten, de kamer zelf was iets minder: mini (2m op 4m) en geen raam. Gelukkig maakte de omgeving dat ruimschoots goed. We zullen de komende vier dagen ook heel wat tijd besteden in de bar van dit hostel met gewoon “niks” te doen. Voor de minder goede verstaander: een goed boek, een lekkere pint en snel wifi ;-). Onze hostel, dakterras De gang, tegelijkertijd een exhibitiehal Sint-Petersburg is bekend vanwege haar turbulente geschiedenis én de verschillende kunstschatten die hieruit zijn voortgevloeid. Een bezoek aan de stad zonder een bezoek het wereldbefaamde museum The Hermitage is ‘not done’ en ook wij zijn bezweken aan deze ‘druk’. Het museum bestaat uit verschillende gebouwen en laat zien dat de tsaren het etiquette ‘wereldvreemd’ en ‘megalomaan’ hebben verdiend. Zeer indrukwekkend allemaal, maar we vragen ons toch af waarvoor je 70 kamers van telkens 100 vierkante meter nodig hebt. Je hebt alleszins enkele kuisploegen nodig om alles proper te krijgen, goed voor de economie… . Desalniettemin was het de volle 15 euro waard. The Hermitage The Hermitage Verder hebben we de stad te voet verkend, gemiddeld denk ik dat we zo’n 10km per dag wandelden, dat zou voldoende moeten zijn om wat indrukken op te doen én was tevens een goede voorbereiding voor de trekkings in Siberië en Mongolië. Wat ons opvalt, is dat de stad een hoog ‘Brugge-gehalte’ heeft. Niks tegen Brugge, maar de stroom aan internationale toeristen maakt de stad er nu niet echt ‘authentieker’...

24 september 2013, onze laatste dag in Moskou, tijd om wat indrukken op papier te zetten. Al mag je dit deze keer wel letterlijk nemen. We hebben een notitieboekje en een pen gekocht en zijn volop aan het kribbelen wat we hier beleefd hebben. Binnen enkele uurtjes springen we op de trein naar Irkutsk in Siberië. Dan hebben we wellicht de tijd om wat extra verhalen te typen. Nu zouden we ons willen beperken tot het vertrek en de aankomst in Sint-Petersburg. Als we het vertrek mogen samenvatten in één woord dan is dat ‘hectisch‘. Enerzijds omdat we de voorbereiding wat onderschat hebben én anderzijds dat we uitgebreid afscheid hebben genomen. Een veelzeggend voorbeeld van dat hectische, is dat onze reisverzekering pas afgesloten is de avond voor ons vertrek (nog eens een welgemeende merci aan Wim Dewals van Verzekeringen Miel Dewals in Mechelen, bij deze wat reclame, is verdiend voor de geleverde inspanningen ;-)). Onze vlucht was om 9u20 in Zaventem, maar om iets na 6u waren we al op de luchthaven. Had Magda (mama van An) gekund dan had ze ons vergezeld tot op het vliegtuig (wat uiteraard ook plezant had geweest ;-)).  Wat in de voorbereiding niet evident is, is inschatten wat je allemaal nodig hebt én ervoor zorgen dat de maximale 23kg niet wordt overschreden. Initieel had ik gedacht dat ik twee bagages nodig zou hebben, maar uiteindelijk bleek ik maar 12kg (sic) mee te hebben. De stewardess vond dat persoonlijk weinig voor zo’n lange reis, waarna ik natuurlijk aan het panikeren was omdat ik wellicht het één en ander vergeten zou hebben. Nu 7 dagen later, blijkt gelukkig dat ik niks essentieels heb achtergelaten. Leuke anekdote is dat mijn nicht Katrijn op hetzelfde moment een vliegtuig moest nemen naar Nice....

Afscheid nemen, het is en blijft een vies woord, ook al was het in ons geval een proces van bijna 2 maanden met allerhande afscheidsdrinks- en –etentjes. Hopelijk kan het exotische fruit van de komende maanden de extra kilo’s doen verdampen. Wat mij betreft (Tom), is er toch één heel bijzonder afscheidsfeestje dat ik nog graag even vermeld. Vorige week vrijdag zou ik met een hele hoop vrienden een ‘letste’ gaan drinken in een lokale kroeg. Alles was geregeld en toen ik om half acht ’s avonds rustig aan het wachten was bij mijn ouders op een taxi, werd ik verrast door hard gebonk op de rolluiken. Ik keek uit het raam, zag geen auto staan en gezien ik alleen was, ben ik via de voordeur langs achteren gegaan om te kijken vanwaar dat geluid kwam. Op dat moment werd ik ‘overvallen’ door 6 ‘New Kids Turbo-figuren’, het woord marginaal is dit geval een understatement. Doordat hun kostuums zo levensecht waren, duurde het een tijd vooraleer ik ze herkende. Nu goed, in een vorig professioneel leven, heb ik geleerd om tijdens een overval te doen wat de overvallers vragen. In dit geval betekende dit dat ik mezelf mocht omkleden tot een ‘prins bal marginal’, tenzij jullie een andere beschrijving zouden hebben voor iemand met witte sokken in sandalen, een driekwartbroek van Diadora én een mouwloos fluo groen Hawaï T-shirt ;-). Ik werd geblinddoekt en verplicht om een bestelwagen in te stappen. Zittend op een plastiek stoeltje hebben de 6 New Kids Turbo’s me dan gedurende 45 minuten doorheen allerlei soorten veldwegen meegenomen om uiteindelijk in het dorp verder (sic) te doen uitstappen. Blijkbaar hadden ze een ‘fout’ verrassingsfeestje georganiseerd. De lokale voetbalkantine van FC De Ware Vrienden deed dienst als marginale danszone en het bier...

De zomer van 2013 was één van de beste die we hebben mogen meemaken en dat is uiteraard te danken aan een heel deel van jullie. Bij deze van harte bedankt. Onderaan vind je alvast een hoop foto’s van verschillende leuke momenten. Uiteraard hebben we niet alles kunnen vastleggen op foto én nog meer vanzelfsprekend gooien we niet alles te grabbel op het internet ;-). Enjoy! @Antwerpen @Vispop, Mechelen @Willy’s place @mannenweekend, Bologna @Antwerpen, ex-collega’s @BBQ, met de familie @Bierbeek, de Molen @Bierbeek, familie @Brussel @Brussel @Aarschot @Mechelen, Technopolis @Berlijn, Hertha Berlin – Eintracht Frankfurt @Brussel @Brussel @Kessel-Lo @Laakdal, boeksharing eten @Berlijn @Werchter, Bruce Springsteen @Leuven, familie @Mechelen @Mechelen, voorbereiding @Antwerpen, familie @Leuven @Rock Werchter @Gent, voorbereiding feestje Olivier @Rock Werchter, beruchte dag 4 @Rock Werchter @Rock Werchter, tradities… @Rock Werchter, dag 3 @Rock Werchter @Rock Werchter, dag 2 @Heeren van Liederkerke, beste bierrestaurant ter wereld @Mechelen, long time no see @Mechelen The ‘this is not a goodbye party’ @Leuven @Rock Werchter Petekindje Mirko in vervroegde puberteit @Laakdal @Leuven, laatste ‘werkdag’ @Werchter, Muse @Tessenderlo @Leuven Leuven meets Laakdal @Amsterdam, Westpark @Brussel, ex-collega’s @Leuven,...

‘Sponsoren, hoezo?’ twee zaken hebben ons de vraag naar sponsoring durven stellen: enerzijds de steeds grotere interesse in onze blog. Het is fijn om te merken dat we gevolgd worden en we hebben de indruk dat het aantal ‘volgers’ nog groeit. Anderzijds is het concept van deze reis: ‘geen deadline, wel een budget’. En dat betekent natuurlijk dat we op zoek gaan naar manieren om wat bij te verdienen. En zo komen bij onze blog terecht. Die wordt gelezen door een brede doelgroep die elke dag uitbreidt en waardoor het voor sommige ondernemingen interessant kan zijn om de link te leggen. Het moet wel een ‘win-win’ zijn, m.a.w. het is niet de bedoeling dat je ons geld gaat ‘geven’ (tenzij je ons graag langer uit België weg wil 😉 ). Maar als het zou bijdragen tot meer naamsbekendheid (en dus op termijn meer omzet), zien wij het uiteraard zitten om dat aan te nemen en jullie nog langer op te zadelen met onze blogberichten. Daarenboven zetten we 20% van het gekregen bedrag opzij voor een goed doel. ‘Hoe gaat dit in zijn werk?’: op geregelde tijdstippen schrijven wij blogberichten over hetgeen we meemaken. Elk van die berichten bevat naast een kort verslag een aantal foto’s en/of filmpjes. Elk van die berichten kan gesponsord worden. In ruil verschijnt je logo zowel onderaan het blogbericht, rechts in de sidebar, als in de mailing die naar alle volgers wordt gestuurd. Uiteraard telkens met een link naar jullie website. ‘Welk goed doel?’: we hebben beslist om 20% van het sponsorgeld opzij te zetten voor het Sarmilla-project in Nepal. Een onderwijsproject dat al 20 jaar kinderen uit kansarme gezinnen steunt in hun studies en levensomstandigheden. Elk jaar komt Herwig, één van de stichters, verschillende keren naar Nepal om met eigen ogen vast te stellen wat...