Fiji-time

Posted on Oct 20, 2013 in Fiji | 0 comments

De Transsiberische Express was een waar avontuur, maar echt erg vinden we het niet om het koude en onvriendelijke klimaat te ruilen voor het tropische. Via een tussenstop in Seoul vliegen we naar Nadi in Fiji. Helaas hebben we maar 2u in Seoul, net genoeg om te beseffen dat hun luchthaven één van de meest impressionante is die we ooit gezien hebben. Zuid-Korea komt bij op ons ‘to do-lijstje ;-).

Op de vlucht zitten twee grote groepen Fijianen. De éne groep maakt deel uit van het leger van Fiji en heeft er net een VN-missie opzitten van één jaar in Irak. De andere is een professionele dansgroep die de wereld rondtrekt om Fiji cultureel te vertegenwoordigen. Het valt meteen op dat bijna alle mannen (en de meeste vrouwen) bijzonder struis gebouwd zijn, we snappen al waarom ze zo goed zijn in rugby. De dansgroep zal net zoals ons, bijna twee uur moeten wachten op hun ‘pick-up’ en dat geeft tijd om elkaar te leren kennen. Enkele weken later zal dat zorgen voor een bijzondere ervaring…

Eens geland op Fiji kon de tegenstelling met de voorbije weken niet groter zijn. De zon straalt, een lokaal bandje verwelkomt alle toeristen en iedereen is supervriendelijk. Russen zouden zich onmiddellijk om hun ongemak voelen. Zelfs de gebruikelijke securitycheck verloopt hier plezierig. De dame die ons controleert, is aangenaam verrast dat we uit België komen. Ze heeft er familie wonen en wisselt meteen haar facebook-account uit. Dat dat gesprek 15 minuten duurt, dat de rest moet wachten en dat het eigenlijk niks te maken heeft met een controle, doet hier niets ter zake. Ook dat is een typisch element van Fiji, ‘Fiji-time’ genoemd. Het komt erop neer dat ze hier niet streven naar efficiëntie en dat de definitie van stiptheid hier ruim wordt geïnterpreteerd. Getuige het feit dat we 2u hebben moeten wachten op onze pick-up. De manier waarop ze hier leven, is best boeiend, ik heb getracht het samen te vatten in een apart verslag ‘Bula Bula in Fiji’ . Als je het wil lezen, klik je best op de link of onderstaande foto:

De eerste twee dagen in Nadi zijn – net zoals het stadje zelf – niet echt de moeite om te vermelden en na enkele praktische zaken (zonnecrème, boeken hostels, kapper, …) varen we naar het eiland Mana. Een eilandje in dezelfde groep eilanden waar de film Cast Away (Tom Hanks) en The Blue Lagoon (Brooke Shields) zijn opgenomen. En de beelden die je met deze films associeert, kwamen ook echt tot leven toen we arriveerden met ons bootje. Helder water, stralende zon en witte stranden zoals je die enkel vindt in brochures en films. En hoewel we in een backpackersresort verblijven, krijgen we toch een ‘beachcottage’. Een leuk huisje op het strand met hangmat en geweldige uitzichten. De foto’s spreken voor zich.

De hoofdactiviteit voor de komende vijf dagen is – buiten het genieten van de uitzichten – duiken. Voor An betekent dit dat ze de komende drie dagen zal mogen studeren, voor mijzelf betekent het een opfrissingscursus. Van de strenge testen zoals ik die ooit in België ervaren heb, is hier weinig sprake. Laat ons zeggen dat het accent hier vooral op ‘doen’ wordt gelegd. Anyway, An is er snel weg mee en drie dagen later is zij één van de zovelen met een diploma ‘PADI open water course’. Vanaf nu zijn zelfs de vissen niet meer veilig voor ons…

We zouden willen vertellen dat het vanaf dan altijd supergoed weer was, maar dat zou de waarheid geweld aandoen. Vanaf we terug op het hoofdeiland waren, is er een ware regenfront over Fiji (en de hele Pacific) getrokken. Dagen lang heeft het geregend. En Fiji is een fantastisch land, maar vele activiteiten zijn gericht op goed weer, zeker het stadje Pacific Harbour, waar wij toen zaten. Op een gegeven moment hebben we getwijfeld om vroeger naar Nieuw-Zeeland te vertrekken, maar gelukkig hebben we ons net op tijd bedacht. Want zoals met vele dingen, moest het beste toen nog komen.

De eerste meevaller was Suva, de hoofdstad van Fiji. Een industriëel stadje waar 75% van de lokale bevolking woont en waar je nauwelijks een toerist tegenkomt. In principe dient deze stad als springplank naar één van de eilanden in het oosten of noorden, maar wij besluiten om er twee dagen te verblijven en daar krijgen we geen spijt van. Niet alleen omdat het verrijkend is om te zien hoe de Fijianen hun dagen slijten, maar vooral omdat we terug de groep zangers van op het vliegtuig tegenkwamen. Zij hielden die avond een repetitie en stonden erop dat wij erbij zouden zijn. We waren wat sceptisch, maar laten ons graag leiden door het toeval en al snel wordt duidelijk dat dit één van de leukere avonden in Fiji wordt. Ze zijn volop aan het oefenen voor kerstliederen, maar als ze merken dat we oprecht hun kunsten appreciëren, schakelen ze snel over naar meer typische volksliederen. Binnen het uur, wordt het een echt privé-orkest. En we kunnen niet vertrekken vooraleer ze een speciaal, aan ons opgedragen afscheidslied hebben gespeeld. Bijzondere ervaring:

Vanuit Suva vertrekken we naar het Noordelijke eiland Taveuni waar we 10 dagen vertoeven. Helaas is de enige betaalbare optie om daar te geraken een ferry van 24u. En hoewel de foto’s op de website van de ferry er degelijk uitzagen, bleek al snel dat de realiteit net iets anders was. Blijkbaar had de ‘degelijke’ ferry stukken opgelopen en moesten ze het nu doen met een vervangexemplaar. 120 mensen worden daar in een zaaltje met 12 stapelbedden binnengeduwd. Wij slagen erin om één van die bovenste bedden te bemachtigen, maar er zijn leukere dingen dan met twee in één staalhard bed, tussen snurkende stinkers, huilende baby’s en tieners die het ‘s nachts nodig vonden om met hun gsm staalharde muziek te spelen. Nu goed, dat is allemaal een deel van reizen en 4 keer boterhammen met confituur later belanden we in Taveuni.

Taveuni wordt ook wel het ‘Garden Island’ genoemd en is in alle opzichten een ‘back to nature’. Elektriciteit en wegen zijn er nauwelijks, maar papaya’s, bananen, mango’s en kokosnoten kan je rechtstreeks van de bomen plukken. Qua landschap zijn de stranden en het water te vergelijken met het eiland Mana, alleen krijg je hier nog een regenwoud en een ‘Rainbow Reef’ cadeau. Onze uitvalsbasis voor de komende 10 dagen is het backpackers-paradijs Tuvununu, helemaal in het noorden van het eiland. Bij aankomst worden we meteen gewaarschuwd voor het grootste gevaar op dit eiland: “beware of falling coconuts”. Het uitzicht vanop het terras is één van de mooiste die we ooit gezien hebben, onderstaande foto zegt genoeg…

Bij dit uitzicht moet je dan nog het dagelijkse onbijt inbeelden wat meestal bestaat uit allerlei verse fruitsoorten die je hier kan vinden, in combinatie met verse pannekoeken of donuts. Elke avond komen de locals hier samen om kava te drinken. Een traditie in Fiji, die erin bestaat dat iedereen rond een kom zit, waarin een goedje wordt gemaakt (extract van de wortel van een plaatselijke plant) dat aan iedereen wordt uitgedeeld. Ondertussen worden er allerlei liederen gezongen en gespeeld (gitaar). Gezellig, zeker als je weet dat het spul een verhogend euforisch gevoel teweegbrengt.

Dit eiland is dé plek om te relaxen en van de 10 dagen die we hier doorbrengen, is de helft besteed aan ‘niets doen‘. Iets dat geen evidentie is voor ons, maar waar we hier – wonder boven wonder – bijzonder goed in slagen. Van de verschillende uitstappen die we hier gedaan hebben, zijn er drie het vermelden waard: de waterslide, het eiland Nanuku en de Coastal walk. Wat dat eerste betreft, kunnen we kort zijn. Een natuurlijke waterglijbaan in het midden van het regenwoud (een kort FILMPJE om te laten zien hoe dat in zijn werk gaat).

De uitstap naar het eiland Nanuku daarentegen is één van de hoogtepunten van onze trip tot nog toe. Een klein paradijslijk eiland op 1,5u varen van Taveuni. Onderweg passeren we het Red Bull-eiland, een eiland gekocht door de eigenaar van Red Bull en waar de ‘groten der aarde’ hun vakantie doorbrengen. Zij én alle stervelingen die tot 35000 dollar overhebben om hier een nacht te vertoeven. Ook kruisen we op het wateroppervlak een gigantische reuzeschildpad. Helaas kwamen we onuitgenodigd en dook ze snel kopje onder, althans te snel om er een foto van te nemen. De open zee is hier nog het best te omschrijven als een heldere fluoblauwe pudding waardoor ons bootje snijdt. Het eiland zelf was nog meer ‘bounty’ dan de vorige eilanden: de stranden nog witter, de zee nog blauwer en de kokosnoten nog lekkerder. Snorkelen betekende hier voor ons tussen de haaien zwemmen (5 rifhaaien gezien), maar voor de locals die ons begeleidden, betekende het ‘jacht’. We waren getuige van hoe zij – al speervissend – ons avondeten verzamelden. Straf hoe lang die mannen hun adem kunnen inhouden onder water. Ook spectaculair om ’s morgens wakker te worden en meteen de zee te kunnen inspringen. Ik vrees dat het moeilijk gaat worden om ooit nog meer ‘bounty-gehalte’ te vinden, geniet mee:

En alsof we nog niet genoeg blinkende foto’s hadden, moest de ‘Coastal Walk‘ er nog aankomen. Een wandeltocht door het regenwoud, langs de kust. Deze beschrijving en de stralende zon, maakt het voor ons moeilijk om selectief te zijn met de foto’s, onze excuses daarvoor ;-).  Toch een poging:

De laatste dag zijn we met een klein vliegtuigje (10 personen) terug naar Nadi gevlogen, waar we de dag nadien naar Auckland, Nieuw-Zeeland zullen vertrekken. De vlucht over het Rainbow Reef was spectaculair, maar onze hotelkamer allesbehalve. Via het internet hadden we een goedkope dorm gereserveerd, maar omdat het internet enkele dagen op heel Taveuni was uitgevallen (gebeurt daar wel vaker), hadden we geen antwoord gekregen. Het hotel beweerde dat ze geen mail hadden gekregen en dat er enkel nog een deluxe-tweepersoonskamer beschikbaar was (yeah, right!). ‘Toevallig’ naast deze kamer waren ze de muren aan het uitbreken. Op zich geen probleem behalve wanneer dat om half drie ’s nachts nog steeds aan de gang is en je om half zeven moet opstaan voor de vlucht. Op de luchthaven gearriveerd, bleek dat we onze paspoorten hadden vergeten in het hotel en bij het inchecken, werd duidelijk dat we een vlucht uit Nieuw-Zeeland nodig hadden om te mogen vertrekken. Via het (verdomd) trage internet van de incheckbalie hebben we dan maar snel een vlucht naar Sydney geboekt. Toen bleek dat de printer niet werkte…

Ook dit is reizen…

Voor alle foto’s van Fiji druk op onderstaande foto: