Gerelateerde berichten
De Himalaya’s: 19 dagen afzien én genieten…
19 dagen in de magische Himalaya’s, een combinatie van 4 aaneensluitende treks, bergop, bergaf tot een hoogte van 4850m. Zon, regen, hagel, nevel en sneeuw. Ver weg van wifi en telefoon. Vermoeiend, op het pijnlijke af, maar oh zo de moeite.
De start kon beter. Eerst was er een afgrijselijke busrit van 7u nodig om tot aan onze beginpunt te geraken. Met 8 op een kapotte achterbank, over een hobbelige weg (understatement), langs diepe ravijnen en een macho-chauffeur die het nodig vond om elke 30 seconden naar de twee vrouwelijke toeristen te knipogen die zich achter hem bevonden. De afgrijselijk luide Nepalese rapmuziek maakte het niet bepaald interessanter. En toen we compleet geradbraakt van de bus stapten, sprak iedereen over ‘de dodelijkste dag op de Mount Everest’. Blijkbaar waren 16 sherpa-gidsen om het leven gekomen door een lawine en dreigden de andere sherpa’s om het trekseizoen te beëindigen. Een vrolijke start is anders…
Op onze vorige trek (Valley Rim Trek) hadden we geleerd dat een porter (drager) geen overbodige luxe is voor een dergelijk lange trek (An haar rug is daar nog steeds dankbaar voor). “Dragers” zijn big business in Nepal en voor heel wat Nepali is het de enige bron van inkomsten. Onze porter voor de komende drie weken heette Prakash, een jonge student Sociologie. In het begin was het wat aftasten (we hadden nog nooit een drager gehuurd), maar al snel bleek hij – alleen al omdat hij Nepalees sprak – een meerwaarde.
Vier verschillende trekkings hebben we gecombineerd. De eerste was de Tamang Heritage Trail, een vrij recente trek die ons zou doen proeven van het echte (en harde) leven van het Tamang-bergvolk. Vrij beperkt in hoogte (hier betekent dat maximaal 3700m), maar met al de bergops en bergafs die maar bleven komen, alles behalve een ‘walk in the park’. Wel ideaal om te acclimatiseren en de gevreesde hoogteziekte te vermijden. Vervolgens konden we rechtstreeks aansluiten op één van de meest populaire treks in Nepal, de Langtang Valley Trek. Langs de rivier en door de vallei tot aan het hoogste dorp (3850m) vanwaar we een aantal ‘sidetreks’ hebben gedaan. Na een dag of 12 konden we dan doorsteken naar Gosaikunda (en de heilige meren), de zwaarste en moeilijkste trek, vooral omdat we via het hoogste punt de ‘challenging’ Laurebina pass (4610m) hebben genomen richting Helambu, onze laatste trek.
Om het hele avontuur toch nog enigszins leesbaar te houden, hebben we ons beperkt tot een aantal hoogtepunten:
1. Gaatlang, een fabelachtig Tamang-dorp
Na 800m klimmen, bereiken we de eerste dag het bergdorpje Gaatlang, één van de vele Tamang-dorpen die we op deze trek zullen tegenkomen. Gelegen in een vallei, tussen terrassen en omgeven door tientallen chortens (= Tibetaans Boeddhistisch bouwwerk). Alle huisjes zijn tegen mekaar gebouwd en dat zorgt voor een fabelachtig decor.
2. Taaruche, 360 graden panorama’s op 3700m hoogte
Vanuit het hoogste punt van de Tamang Trail (Naaghtali 3200m) kunnen we een sidetrek maken naar Taaruche. We moeten er wel een pittige klim van 600m voor over hebben, maar het bleek al snel het hoogtepunt op onze eerste trek. Langs de bergwand, door allerlei kleuren bloemen en struiken (waaronder de Rododendron in volle bloei) en zowel links als rechts besneeuwde bergketens die boven ons uitsteken. Vanop de top (Taaruche) heb je 360 graden panorama’s en heb je zicht op Tibet. En het werd nog beter toen plotseling een eenzame, maar gigantische yak tevoorschijn kwam. Gezien ons verschil in soortelijk gewicht, hebben we toch maar beslist om enige afstand te bewaren. Eens terug in Naagthali blijken we de enige gasten te zijn in het guesthouse. Een wasbeurt met een emmer koud water later (heerlijk boven de 3000m…), zitten we samen met de uitbaatster in de keuken aan de stoof, meestal de enige bron van warmte op deze trek.
3. Timure, de grens met Tibet
Na 1400m te dalen door verschillende traditionele Tamangdorpjes bereiken we het pittoreske Timure. Alles wijst erop dat we in de Middeleeuwen zijn terechtgekomen, totdat we in ons guesthouse geconfronteerd worden met een TV waar de Premier League opstaat (Liverpool doet het blijkbaar goed ;-)). Na enkele dagen zonder elektriciteit zijn we aangenaam verrast dat we hier wel licht hebben op de kamer én onze batterijen van de camera kunnen opladen. De reden van deze ‘luxe’ is dat Timure vlak aan de grens met Tibet ligt. En Tibet betekent (helaas) China. De Chinezen zijn op dit moment een weg aan het aanleggen die dé verbinding moet vormen tussen Nepal en China (Tibet). En omdat China zo’n vooruitstrevend land is qua mensenrechten, blijven de Chinese arbeiders de ganse nacht aan het werk… .
De grens zelf beperkt zich tot een ijzeren hangbrug, waar aan de overkant (Tibet) de Chinese vlag wappert, naast een bataljon Chinese militairen, ongetwijfeld bang afwachtend wanneer het Nepalese legioen hun land zal invallen…
4. Kyagjing Ri, zoeken naar adem op 4850 meter
Na enkele dagen klimmen, bereiken we de top van onze tweede trekking, de Langtang Valley Trek. Op 3850 meter begint de koude zijn werk te doen en verschijnen de eerste tekenen van hoogteziekte. Toch is het hier dat we twee fantastische dagen meemaken. De eerste is het bereiken van de top Kyagjing Ri. Hoe hoog die juist is, is moeilijk in te schatten. Zelfs onze landkaart zit er soms 800 meter naast. Het bordje op de top zegt 4850m, dus laat ons daar maar vanuit gaan.
De dag voordien was het plotseling sterk gaan sneeuwen. Zichtbaarheid nihil, maar het gevolg is dan dat het de dag nadien heel helder is. Door de sneeuw banen we ons een weg naar boven. Bijzonder frappant hoe moeilijk het is om boven de 4000m te ademen. Ik voelde dat ik nog veel kracht had in mijn benen en ook de conditie was in orde, maar ademen op hoogte is een kunst. Eén van de Nepalese gidsen keerde op 100 meter van de top terug naar beneden, maar gelukkig voor ons hebben we het – mits heel wat gehijg – gehaald. Bijzonder vermoeiend, maar wat we daar zagen, deed de zware inspanning onmiddellijk vergeten. Onbetaalbare verzichten. Op bijna 5000m en toch toren nog veel grotere bergen langs alle kanten boven ons uit. Had het niet zo koud geweest, hadden we er ongetwijfeld nog gezeten.
5. Trek naar Langhisa Kharka: hoe desolaat kan het zijn op 4000m?
Na een nachtje beven van de kou, beginnen we om 6u aan een trek door de vallei achter het laatste dorpje. En dat ‘laatste’ mag je letterlijk nemen want tijdens de 6u durende wandeling zijn we niks of niemand tegengekomen. Een gigantische vallei met aan weerskanten kleppers van besneeuwde bergen, horden yaks die een ijskoude rivier proberen over te steken en een zalig zonnetje dat ons doet vergeten dat we boven de 4000m zijn. Duidelijk één van onze hoogtepunten.
6. Rumble in the mountains of hoe Nepali niet altijd even vriendelijk zijn…
Ondertussen zijn we dag 15 en zijn we bezig aan onze derde trek, richting Gosaikunda. De eerste twee uur krijgen we al 1000m klimmen voorgeschoteld en als we in de namiddag totaal uitgeput en verkleumd toekomen in Shin Gompa (3300m) blijkt er geen warm water voorradig is (werkt op zonne-energie en gezien het de hele dag had geregend…). Een ijskoude douche later proberen we ons, samen met een groep Russen, te verwarmen aan de lokale kachel. Het lukt ons vandaag om redelijk ‘op temperatuur’ te komen en het had alles om een gezellige avond te worden. Tot er plots een discussie start tussen de porters (van de Russen) en de eigenaar van het hotel. Nu ja, bij een discussie denken we vaak aan woorden, maar de Nepali zien dat anders. In enkele seconden ontaardt het in een ware vechtpartij. Eten en stoelen vliegen in het rond en het guesthouse wordt compleet omgebouwd. Bij ons wordt er af en toe geknokt en houdt het daarna op, maar niet hier in Nepal. Het hele avontuur blijft duren en toen het leger (u leest het goed) erbij kwam, werd het alleen maar erger. Tot ver in de nacht duurde het hele gebeuren. Achteraf bleek dat de eigenaar zwaar dronken was en de porters had uitgedaagd. Omdat hij de soldaten had omgekocht met bier, werden de porters in hun ongelijk gesteld (lees: eerst in elkaar geslagen door het leger, daarna weggejaagd door de lokale bevolking). Welcome to Nepal…
7. De weg naar Gosaikunda (4380m): de Himalaya’s uit de film…
Nauwelijks geslapen door de vechtpartij en de koude, beslissen we om vandaag extra hoogtemeters te maken. Theoretisch gezien mag je boven de 3000m maar 300m stijgen per dag, maar gezien we al 15 dagen aan het trekken zijn, zijn we goed geacclimatiseerd. We besluiten om direct 1200m te klimmen naar Gosaikunda. Tot in Laurebina (3800m) zien we letterlijk niks vanwege de dichte mist, maar na enige twijfel (vanwege de koude en sneeuwval) besluiten we toch om naar de top te gaan. En dat bleek de juiste beslissing te zijn. Langzaamaan klaart alles open en tussen de mistbuien in, krijgen we een beeld van de Himalaya’s zoals we dat kennen uit de films. Smalle besneeuwde bergpaadjes, langs steile afgronden en met witte bergen zover de mist het toelaat.
In Gosaikunda aangekomen, leren we dat slapen op 4380m niet evident is. An probeert het met 6 lagen, een vierseizoenen-slaapzak en een extra deken, maar zonder succes. Nu goed, we waren beter af dan de Russische groep die het moest doen zonder slaapzakken (die mochten hun materiaal van de lokale politie niet mee naar boven nemen en hun porters waren weggejaagd).
Alle (koude) ellende was gelukkig bij de volgende zonsopgang snel vergeten. De combinatie van sneeuw, zon en mist zorgde voor onvergetelijke taferelen.
8. Blijven ademen op de Laurebina Pass (4610m)…
Om niet dezelfde weg terug te gaan, besluiten we om de pas (Laurebina genaamd) door te steken naar Helambu, onze laatste trek. Deze trek staat omschreven als ‘challenging’ en is de éne dag waar ik niet met een gerust hart naar uitkijk. Verschillende websites staan vol met horrorverhalen (lawines, vermisten, …) en gezien we letterlijk geen minuut geslapen hebben van de koude, zijn we niet bepaald in topvorm. Maar de weergoden zijn ons gunstig gezind. Een stralende zon zorgt ervoor dat we zien waar we stappen en de taferelen onderweg zijn adembenemend. Slechts éénmaal zijn we het spoor bijster, maar gelukkig op een minder gevaarlijk stuk. Eerlijkheidshalve moeten we wel meegeven dat we vanaf ’s middags de zon niet meer teruggezien hebben in de bergen en dat het laatste half uur we bijna zijn dood gehageld ;-).
9. Hoe een busrit het grootste avontuur van deze trek werd…
Een laatste zware wandeling van 7u brengt ons terug in de ‘bewoonde’ wereld. Ongelooflijk hoe gelukkig een mens kan zijn met een beetje warm water en een klein dorpje… . We zijn ondertussen 18 dagen ver en hoewel we nog een stuk van de Helambu-trek hebben gepland, houden we het voor gezien. Het is al 7 dagen aan een stuk aan het regenen in Helambu en onze knieën voelen zich meer dan genoeg getest. We hadden echter niet gedacht dat net dan het grootste avontuur van deze trek nog moest beginnen, nl. de busrit terug naar Kathmandu… Het zou een ideaal scenario kunnen zijn voor een computergame. Met als ingrediënten een totaal versleten bus, hobbelige en slijkerige wegen, haarspeldbochten langs diepe ravijnen, door rivieren, over houten brugjes, etc. De bedoeling van dit hele spel is dan om asap terug in Kathmandu te zijn. Hoe sneller, hoe beter. En hoewel onze chauffeur al op level 2 zat (hij kon al het bovenstaande terwijl hij constant aan het bellen was), scoorde hij toch een aantal minpunten. Eerst een klapband (- 30 minuten, valt nog mee gezien hij nog een tijdje doorreed met een kapotte band), dan vastzitten in het slijk (- 45 minuten) om vervolgens aangereden te worden door een vrachtwagen (- 40 minuten, opengereten zijkant). Dat laatste leidde natuurlijk tot hevige ambras. Gelukkig wordt hier alles ‘lokaal’ geregeld en werd de intimidatie onze chauffeur te veel. Hij probeerde de verloren tijd nog in te halen door iets sneller te gaan in de haarspeldbochten, maar de eindscore kwam neer op 9u. En dat alles voor nog geen 3 euro. Bobbejaanland kan hier nog iets van leren….
Zoals gezegd: vermoeiend, soms op het pijnlijke af, maar onvergetelijk. Net zoals tempels na Angkor Wat nooit meer hetzelfde zullen zijn, wordt het moeilijk om na de Himalaya’s andere bergen nog te appreciëren…
Meer foto’s van de Himalaya’s vind je door op onderstaande foto te drukken:
Feesten voor het goede doel? Het kan:
